Ciecz nienewtonowska

 

      Zrobienie tego niezwykłego płynu chodziło mi po głowie od dawna. Jeśli mam być całkowicie szczera chciałam go zrobić nie tylko ze względu na dzieci, sama byłam bardzo ciekawa jak to wygląda i jak się zachowuje.

     Ale zanim przejdziemy do zabawy, a ta jest naprawdę niesamowita, najpierw trochę teorii.

     Podstawową właściwością odróżniającą ciecz newtonowską od cieczy nienewtonowskiej jest reakcja na nacisk. Zwykła ciecz, na przykład woda, uchyla się pod wpływem nacisku, a jej właściwości nie zmieniają się. Zupełnie inaczej zachowuje się ciecz nienewtonowska, ona pod wpływem nacisku zmienia swoje właściwości. Gdy nacisk na nią jest duży zachowuje się jak ciało stałe, jest twarda i, jeśli mocno naciskać stopami na jej powierzchnię, to można po niej nawet chodzić.  Natomiast jeśli na ciecz nienewtonowską nie działa żadna siła zachowuje się ona jak ciecz.

     Zrobienie cieczy nienewtonowskiej jest niezwykle proste, wystarczy zmieszać mąkę ziemniaczaną z wodą w proporcji 2:1. 2 porcję mąki i 1 porcja wody.

     Nie wiem co mnie tknęło, żeby zrobić to doświadczenie na balkonie zamiast w domu, ale to była bardzo dobra decyzja. Dziewczyny już przy mieszaniu mąki z wodą zdążyły się pobić o to która ma mieszać w której części miski i prawie połowa naszego magicznego płynu wylądowała poza miską. Dobrze, że barwników spożywczych nie dodałam, choć miałam taki zamiar, bo prałabym pewnie wszystko do dzisiaj. 

     Gdy pierwsza burza minęła, choć miałam już zabrać wszystko i wyjść, udało nam się trochę pobawić. Dziewczynki były pod wielkim wrażeniem tego jak zachowywał się płyn. Zresztą nie tylko one, muszę przyznać, że na mnie też zrobiło to wrażenie, a przecież była to tylko mąka i woda. Nigdy wcześniej nie bawiłam się w ten sposób.

     Robiłyśmy kulki, lub próbowałyśmy je robić, bo nie zawsze się nam udawało, i patrzyłyśmy jak się "roztapiają"

     Filmy zdecydowanie lepiej to obrazują.

      Samo mieszanie cieczy, a także jej przelewanie też sprawiało dziewczynom przyjemność. Ciecz jest delikatna i bardzo miła w dotyku.

       Oprócz robienia kulek i przelewania sprawdzałyśmy także zachowanie cieczy przy uderzeniu młotkiem, wrzuceniu do niej piłeczki, dmuchaniu w nią przez rurkę oraz przechylaniu miski.

     Gdy rurkę wsadziło się głęboko do cieczy, tuż przy samym dnie, po dmuchnięciu nic się nie działo, właściwie to nawet bardzo ciężko było dmuchnąć. Natomiast gdy rurka umieszczona była tuż przy samej powierzchni, po dmuchnięciu tworzyły się delikatne bąbelki.

     Gdy dziewczyny uderzały w powierzchnię cieczy młotkiem nic nie pryskało. Młotek tak jakby zatrzymywał się na powierzchni. Nie mogły zrozumieć jak to się dzieje i były zachwycone.

     Podobnie sytuacja wyglądała gdy wrzucałyśmy piłeczkę. Piłeczka nie tylko nie powodowała rozprysku, ale także w ogóle się nie zanurzała, zostawała na powierzchni jakby lekko się do niej przyklejając.

     Po przechyleniu miski ciecz spływała tak jakby warstwami, zachowywała się zupełnie jak lawina śnieżna.

     Dawno żadna zabawa nie wywarła na moich dzieciach takiego wrażenia. Mimo tego, iż na początku, moje nerwy ledwo ją wytrzymywały, teraz, wiedząc już czego mogę się spodziewać, bardzo chętnie ją powtórzymy. Tylko może tym razem wezmę dwie miski? Jedno jest pewne, muszę wykorzystać to że zbliża się lato i można się bawić na zewnątrz, bo z moim dziećmi nie odważę się na taką zabawę w domu, chyba że pojedynczo. Choć trzeba przyznać, że bałagan po takiej zabawie sprząta się bardzo łatwo, wystarczy lekko przetrzeć, albo poczekać aż dobrze wyschnie i odkurzyć.

     Po zabawie dziewczynki wyglądały tak jakby kąpały się w tej cieczy. Jeszcze raz dziękowałam opatrzności, że jesteśmy na balkonie i że nie zdążyłam dodać żadnego barwnika. Dobrze, że w nocy padał deszcz i posprzątał balkon :)