Plastusiowy pamiętnik

     Mała Ania jedzie do Warszawy z rodzicami i nie spodziewa się, że w czasie tej podróży pozna małego ludzika z plasteliny, który będzie jej towarzyszył przez wiele następnych lat.

     Plastusia, bo o nim mowa, polubiłam od pierwszego usłyszenia. Kaseta (większość dzieci pewnie nawet nie wie co to w ogóle  jest kaseta magnetofonowa) z jego przygodami towarzyszyła mi przez całe dzieciństwo, znałam ją na pamięć. Gdy trochę podrosłam pożyczyłam ją młodszym kuzynom i co się okazało, gdy po jakimś czasie mi ją oddali? Nie było na niej Plastusia, ktoś go skasował!!! Było mi z tym bardzo ciężko, ale jakoś się pogodziłam z tym faktem, w końcu byłam już prawie dorosła :)

     Gdy w domu pojawiły się dziewczynki jedną z pierwszych rzeczy jaką zrobiłam było przeszukanie internetu w poszukiwaniu nagrania z Plastusiem w roli głównej, tego, które pamiętałam ze szczęśliwych, dziecięcych lat. W końcu miałam pretekst żeby go słuchać codziennie :)

     Kruszynka była za mała, ale z Myszką ulepiłyśmy własnego Plastusia żeby wiedziała kim mamusia się tak zachwyca :) Słuchowiskiem Myszka jakoś bardzo się nie zainteresowała, za to plastelinowy ludek bardzo przypadł jej do gustu, lepiła go z babcią wielokrotnie, robiła też dla niego krzesełka, miseczki i łyżeczki. Potrafiła się nim bardzo długo bawić.

    Jakiś czas temu w moje ręce trafiła książka "Plastusiowy Pamiętnik" wydawnictwa Siedmioróg. Zaczęłam ją czytać dziewczynkom i... byłam bardzo zaskoczona. Nie wiem czego się spodziewałam, no dobra wiem, myślałam, że książka będzie po prostu zapisem słuchowiska. A właściwie odwrotnie, że słuchowisko to była przeczytana książka z dodaną muzyką. Okazało się, że w ogóle nie miałam racji. Przygody Plastusia, które tak dobrze znałam z dzieciństwa, to tylko niewielki fragment opisanych w książce przeżyć małego ludzika mieszkającego w Tosiowym piórniku.

     Książka wzbudziła moje wspomnienia z młodzieńczych lat, przeniosła mnie znów do szkolnej ławki... tornister, elementarz, fartuszek, pióro i atrament.  Dziś już nie pisze się w szkole piórem, a nawet jeśli są to pióra kulkowe lub na naboje. Dzieciaki nie noszą do szkoły atramentu i bibułki do wycierania kleksów. Czy one w ogóle wiedzą co to jest kleks?

     Wracając jednak do książki, mimo że Plastuś ma już ponad 80 lat (pierwszy raz ukazał się w "Płomyczku" w 1931 roku, a w książce w 1936) nie stracił  na aktualności. Może pióra, kałamarze i stalówki nie są już używane, jednak przeżywane przez dzieci emocje  i problemy, a także takie wartości jak przyjaźń i bezinteresowna pomoc innym są nadal aktualne.

         Czy jest ktoś kto nie zna Plastusia? Plastuś to mały ludzik z plasteliny, którego ulepiła Tosia na lekcji rysunku. Mieszka w drewnianym piórniku wraz z gumką myszką, czterema stalówkami, piórem, ołówkiem i scyzorykiem. Razem przeżywają w szkole liczne przygody: czasem wesołe, jak jazda czerwonym samochodzikiem zrobionym z pudełka od zapałek, a czasem napawające grozą, jak ta w której Plastuś został porwany z choinki przez Witka.  

     Ponadczasową treść uzupełniają barwne i żywe ilustracje, a dynamiczny układ tekstu: pogrubienia, teksty w różnego rodzaju ramkach (dymkach, bombkach, łatkach itp.), czy kolorowe wyrazy dodatkowo umilają czytanie.

Tytuł: Plastusiowy Pamiętnik

Autor: Maria Kownacka

Wydawnictwo: Siedmioróg

Rok wydania: 2015

Ilość stron: 112

Rozmiar: A5