Kura domowa

   
     Dzieci marzą o tym, że jak dorosną zostaną lekarzami, strażakami lub aktorami. Z biegiem lat marzenia te często się zmieniają, dojrzewają razem z dziećmi, stają się bardziej realne. Niejednokrotnie także zostają zweryfikowane przez życie.


     Ja zawsze miałam jasno sprecyzowane plany zawodowe - będę mamą. Taką prawdziwą, która spędza czas ze swoimi dziećmi, bawi się z nimi, czyta im książki i cieszy się po prostu ich obecnością. Tego właśnie chciałam i nie zmieniło się to nawet w miarę upływającego czasu.  Nigdy nie pociągała mnie kariera zawodowa, wysokie stanowiska ani praca w korporacji.

     W czasach emancypacji kobiet i wszechobecnego feminizmu chęć gotowania obiadków dla dzieci i męża jest odbierane nie jako spełnianie marzeń, a jako zupełny brak ambicji i, powiedzmy to sobie szczerze, lenistwo.

      Więc zawzięłam się w sobie i już dawno temu postanowiłam, iż udowodnię wszystkim, że nie mają racji. Można mieć ambicje, wykształcenie, a i tak spełniać się będąc przysłowiową kurą domową.

      Skończyłam jedne studia, drugie, trzecie i zaczęłam pracę. Robiłam to nie tylko z chęci udowodnienia wszystkim, że nie mają racji, ale także dlatego, że życie różnie się układa i nigdy nie wiadomo czy to nie na barkach kobiety spocznie kiedyś konieczność utrzymania dzieci.

     Po studiach zapłaciłam tak zwane frycowe pracując w branży zupełnie nie związanej z moim wykształceniem. Prawdę mówiąc to po trzech kierunkach studiów sprzedawałam w sklepie. Po roku otrzymałam w końcu szansę pracy w swojej specjalności. Zawodowo wszystko dobrze się układało tylko, że nie tak to miało być, nie taki był plan. Ale na pewne rzeczy niestety nie można mieć wpływu. Nie można być przecież matką jeśli się nie ma dzieci. Niechcący więc, mimo że wcale mi na tym zbytnio nie zależało, powoli wkręcałam się coraz bardziej w pracę, robiłam kolejne kursy i studia, a wrodzona odpowiedzialność bardzo podobała się moim przełożonym. Po kilku latach zostałam dyrektorem hotelu (może nie jakiegoś pięciogwiazdkowego, ale jednak) i pomyślałam, że teraz to już chyba nikt nie zarzuci mi braku ambicji. W końcu pracuję 24 godziny na dobę przez 365 dni w roku za niewielkie pieniądze, to co to innego może być jak nie ambicja? Przecież nie chęć zarabiana dużych pieniędzy.

     Niby wszystko było dobrze tylko, że ja nie tego chciałam. I w końcu po TYM telefonie mogłam zacząć spełniać swoje marzenia i być pełnoetatową kurą domową. Nie pracuję, a już na pewno nie w rozumieniu mojego męża :) Przygotowuję tylko dzieci do przedszkola, ogarniam dom, przyprowadzam dzieci z przedszkola, wmuszam w nie wcześniej ugotowaną zupę, odwożę do logopedów, fizjoterapeutów, laryngologów (czy innych specjalistów z  których usług akurat korzystamy), uczę jazdy na rowerze, piorę/wieszam/ściągam pranie, wymyślam zabawy, gotują obiad, czytam bajki, przygotowuję dzieci do snu, wstaję w nocy - jednym słowem nie robię nic :) A no jeszcze bym zapomniała, w czasie gdy dzieci są w przedszkolu pracuję jednak trochę zawodowo, w końcu kilkuletnia przerwa w CV mogłaby mnie całkowicie wykluczyć z rynku pracy, a przecież nigdy nie wiadomo co życie przyniesie. 

      Mimo tego, że całymi dniami NIC nie robię (a może właśnie dlatego?) jestem najszczęśliwszą osobą na świecie. Bardzo się cieszę, że mogę tyle czasu spędzać ze swoimi dziećmi, patrzyć jak się rozwijają i jakie robią postępy. Mogę usłyszeć każde nowe słowo, być przy kolejnym ułożonym puzzlu i obserwować radość na ich małych buźkach gdy uda im się pokonać kolejną przeszkodę pojawiającą się na drodze ich krótkiego jeszcze życia. 

     Jeśli dla kogoś to brak ambicji - to tak nie mam jej w ogóle!  

   Świat się zmienia, kiedyś kobiety musiały walczyć o to aby mogły wyjść z domu i robić karierę zawodową, a dziś trzeba walczyć o to aby móc zostać z dziećmi w domu.  Społeczeństwo nie powinno nam narzucać żadnych norm do których kobiety mają się dopasować. Jeśli kobieta chce robić karierę zawodową - niech robi, jeśli chce siedzieć w domu z dziećmi - niech siedzi, a jeśli chce łączyć te dwa aspekty życia - niech je łączy! Mamy wolność wyboru! A chęć zarządzania domem, a nie firmą, to niekoniecznie brak ambicji, lenistwo lub niemożność znalezienia pracy, ale nasz wybór. Mój wybór!

     P.S. Pierwszą osobą, która uważa, że całymi dniami nie robię nic jest mój mąż - więc z nim też toczę codzienną walkę o swoje marzenia :)

____________________________________

Ten post bierze udział w akcji Active Blog – Blogerki dla kobiet 

Więcej znajdziecie na fanpage’u > https://www.facebook.com/ActiveBlog/