Podróż z dzieckiem

     Zanim pojawiły się w naszym życiu dzieci staraliśmy się jak najczęściej robić sobie wypady za miasto i spędzać wakacje inaczej niż leżąc plackiem na plaży. Wrzucaliśmy namiot do samochodu i ruszaliśmy przed siebie. Spanie na polanie czy podróż bez konkretnego planu nie były dla nas większym problemem. Jutro wyjeżdżamy? Spoko, pakujemy manatki i jedziemy.

     Wakacje? Przecież szkoda czasu na leżenie cały czas na plaży. Może pojeździmy po Rumunii? Może wypad do jakiegoś egzotycznego kraju?  A może popływamy po norweskich fiordach?

Żaden problem. 

Jedyna co nas ograniczało to: 

1. finanse, 

2. czas - ilość dni urlopu jest ograniczona a w hotelarstwie, gdzie pracowałam przed pojawieniem się dzieci, trzeba spędzać większość weekendów w pracy,

3. mąż - tzn. na wszystkie weekendowe wyjazdy wyjeżdża bardzo chętnie, ale wakacje chce spędzać tylko w ciepłych krajach, więc trochę ogranicza mi pole manewru. Bo z tym "nieleżeniemnaplaży" to nie było do końca tak, że oboje tego nie chcieliśmy. Ja nie lubię upałów i leżenie plackiem w pełnym słońcu w ogóle mi się nie podoba, na plaży zawsze szukam chociaż kawałka cienia, w którym mogłabym się schować. Mój mąż za to należy do ludzi, którzy mogliby się położyć na piasku i wstać z niego dopiero po dwóch tygodniach. Zawsze gdy wracaliśmy z wakacji to rodzina i znajomi pytali czy my aby na pewno byliśmy razem w tym samym miejscu, bo ja wracałam biała jak ściana, a on spalony na mahoń. 

     Gdy pojawiły się dzieci zastanawiałam się jak teraz będą wyglądały nasze podróże, z nimi pewnie nie będzie już tak łatwo wrzucić kilka rzeczy do samochodu i ruszyć w drogę.  

     Okazało się jednak, że dla chcącego nic trudnego. Dziecko, nawet małe, nie jest żadną przeszkodą, co najwyżej może być dobrą wymówką.

     Pierwszy test przeszliśmy i zaliczyliśmy pozytywnie, gdy dziewczynki były z nami 3 miesiące, Kruszynka miała wówczas 16 miesięcy, a Myszka 3 latka. Plan był taki, że w sobotę koło południa jedziemy do znajomych do Krakowa, gdzie mieliśmy być świadkami jak ciocia Edytka i wujek Paweł skaczą ze spadochronem, zostajemy na noc i w niedzielę wracamy do domu. 

     W piątek wieczór zadzwonił telefon, że skok z powodów atmosferycznych został przełożony na sobotę na 8 rano, co oznaczało, że musielibyśmy wyjechać z domu około 5. Nie bardzo mi się to uśmiechało, bo dla mnie to jednak środek nocy, więc zapadła decyzja: zbieramy się i wyjeżdżamy zaraz. Trudno, ciocia Edytka będzie musiała spędzić z nami dodatkową noc :)

     W godzinę byliśmy gotowi do wyjazdu, co prawda pomogła nam trochę ciocia Asia, ale oprócz spakowania wszystkich niezbędnych rzeczy zdążyliśmy jeszcze wykąpać dziewczynki i dać im kolację, coby zaraz po przyjeździe na miejsce mogły iść zaraz spać.

      Muszę przyznać, że byłam z nas bardzo dumna. 

     Dziewczynki bardzo dobrze zniosły pierwszy weekend poza domem, a dodatkowo mały możliwość pooglądać samoloty nie tylko z zewnątrz.

Co nas teraz ogranicza w podróżowaniu?

1. finanse - trochę bardziej niż wcześniej, ale chyba nie muszę tłumaczyć dlaczego,

2. czas - teraz trochę mniej niż wcześniej ponieważ ja aktualnie nie pracuję,

3. mąż - nadal musimy ciężko negocjować jeśli chodzi o kierunek naszego długiego (dwutygodniowego) wypoczynku
4. choroba lokomocyjna Kruszynki - walczymy z nią dzielnie, ale Mała jest za mała na zalecaną dawkę leku, który mógłby nam ułatwić podróż, a zmniejszona ilość leku nie pomaga.

      Tak więc po pojawieniu się w naszym życiu dzieci niewiele się u nas zmieniło w  kwestii podróżowania. Dla chcącego nic trudnego! 

     Nie zniechęcajcie się, pakujcie dzieciaki i komu w drogę temu czas! 

     Pamiętajcie, że podróże kształcą, a czas spędzony z dziećmi jest bezcenny!

     Relacje z większości naszych podróży możecie przeczytać tutaj.

     Zapraszam Was także na akcję Maluszkowych inspiracji "Podróże Kształcą", która promuje podróżowanie z dziećmi po Polsce. Akcji będą towarzyszyły rabaty/gratisy w różnych obiektach, a także konkursy o tematyce podróżniczej.